บทที่ 43 คนขาเป๋กลายเป็นคนเป็นโรคเรื้อน

อลีนาค่อยๆ เติมน้ำให้เขา ใช้มือสัมผัสเพื่อทดสอบอุณหภูมิ เมื่อแน่ใจว่ากำลังพอดีแล้วจึงหยุดมือ

กรณ์พินิจพิเคราะห์ใบหน้าอันงดงามของเธอ ท่ามกลางไอน้ำที่ลอยฟุ้ง เธอมีความงามที่เลือนรางชวนฝัน ยามอ่อนโยนดั่งสายน้ำ ยามดุดันราวกับแม่เสือสาว

"มองอะไรคะ"

"ก็มองคุณหมออลีนาคนสวยไงครับ"

อลีนายื่นหน้าเข้าไปใกล้ "ฉ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ